(ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေသြးကို ေဖာက္ၾကည့္ပါ။ နီနီေလးပါပဲ။
ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာ ေတြရဲ႕ ေသြးနဲ႔ တူတူပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသြး က်ေတာ့မွ
တန္ဖိုးက နည္းေနလို႔လား။)
ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလ်န္မႈန္းဆာေခါင္၏ အသံက တုန္ေနသည္။ မ်က္ရည္က၀ဲလို႔။
ခ်င္းအမ်ိဳးသား တပ္ဦး၏ အဓိပတိ ေကာင္စီ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး NCCT
(တစ္ႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးအဖဲြ႕) ၏ အဖဲြ႕၀င္ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာဆလိုင္းလ်န္မႈန္းသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ေတာခိုခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္၏။ ၁၉၈၂
ခုႏွစ္က သမိုင္း ဘာသာရပ္ျဖင့္ ဘီေအဘဲြ႕ရၿပီး ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ အမ္ေအဘဲြ႕ပါ
ရထားသူ ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ တန္းတူညီမွ် မရခဲ့သည့္ အခြင့္အေရး
အတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ရာမွ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြ
၀င္ခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္၏။
ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလ်န္မႈန္းဆာေခါင္၏ အေစာပိုင္း စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္
ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာ။ သူကေတာ့ ေတာထဲမွာ။
တိုင္းရင္းသားတို႔ လိုလား ေတာင့္တအပ္ေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာကို
ထာ၀စဥ္ဦးတည္ထားၿပီး ေရးေလ့ရိွသည္။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား အေရးႏွင့္
စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု စနစ္ စာအုပ္ထဲတြင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၈
ခုႏွစ္ထိ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ကာလကို သံုးသပ္ျပထားသည္။
တိုင္းရင္းသားတို႔၏ အေရးကို ေခတ္အဆက္ဆက္ တက္လာသမွ်ေသာ အစိုးရတိုင္းက
လစ္လ်ဴ႐ႈထားေလ့ရိွသည္။ တိုင္းရင္းသားေတြက ဖက္ဒရယ္လို႔ ေျပာလိုက္တိုင္း
ခဲြထြက္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ တေစၦႀကီးကို ပဲြထုတ္ထုတ္လာေလ့ ရိွသည္။
တိုင္းရင္းသားေတြ ဘက္ကို နည္းနည္းေလးမွ ေစာင္းငဲ့ မၾကည့္ခဲ့ၾကေခ်။
တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ ရရိွေရး၊ ဒီမိုကေရစီ
အေရးဆိုတာကပင္ ဖက္ဒရယ္၏ အေျခခံ ျဖစ္ပါသည္ဆိုျခင္းကို တက္ခဲ့သမွ်
ဘယ္အစိုးရကမွ နားမ၀င္ခဲ့၊ လက္မခံခဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ပါးစပ္ႏွင့္ ေျပာမရ၊
လက္ႏွင့္ ေျပာရေတာ့သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြ၀င္ ခဲ့ရေတာ့သည္။၂၃
ႏွစ္ၾကာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ရာမွ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး
လမ္းစကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရန္ကုန္ေျမကို ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလ်န္မႈန္း
ေျခခ်လာခဲ့ရေတာ့၏။
(ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္ခဲ့တယ္။ တံတားေတြ ဖ်က္ခဲ့တယ္။ ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ ေဖာက္ခဲြ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အထိနာတာ လူထုပဲ)
ဖဒိုေစာကြယ္ထူး၀င္း၏ မ်က္ႏွာက ညိဳညိဳဆိုင္းဆိုင္း။ အေ၀းဆီေငးလ်က္၊
ေတြးေတြးဆဆ။ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္လာခဲ့ေသာ ကရင္
အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး (ေခၚ) KNU ၏ အတြင္းေရးမွဴးလည္းျဖစ္၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး
အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အဖဲြ႕ (NCCT)၏ ဒုတိယ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္လည္း ျဖစ္သည္။
သူ႕ကို ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ ဖဒိုကြယ္ဟု ေခၚၾကသည္။ အၿပံဳးအရယ္ နည္းေသာ ဖဒိုကြယ္၏
ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာ စကားေတြ တပံုတပင္ႀကီး ထမ္းထားေလသည္။
စစ္တိုက္တယ္ဆိုတာ လူသတ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္လို႔ပါတဲ့၊
ဖဒိုကြယ္ရဲ႕ စကားက အဆန္း။ သူတို႔ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ ၀န္းက်င္၏ သြန္သင္မႈက
ကိုယ္က သတ္လွ်င္သတ္၊ မသတ္လွ်င္ ကိုယ့္ကို သတ္သြားမည္ဟု ဆိုသည္။
စစ္တပ္ဆိုလွ်င္ ရန္သူ၊ ဦးေအာင္သာ သတ္ပစ္ဆိုေသာ အဆံုးအမေတြ ၾကားမွာ
ဖဒိုကြယ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရ၏။ လူသတ္တာေလာက္ေတာ့ စာလာမဖဲြ႕နဲ႔ ဆိုတာလို
ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ လက္နက္ကိုင္ ခဲ့ရသည္။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဥ္းစားမိလာေတာ့ တကယ္ လိုအပ္ေနတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္သည္။
ဖဒိုကြယ္တို႔ အေျခခံ အေတြးအေခၚကို ေျပာင္းလိုက္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို
ေဖာ္ေဆာင္ၾကစို႔။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျပဳတ္တိုက္ေရး လမ္းစဥ္ကို ေဘးတီးၾကသည္။
ဒီၾကားထဲ မီဒီယာေတြကပါ ဖဒိုကြယ္တို႔ကို ေ၀ဖန္ လာၾကသည္။ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး
တကယ္တိုက္ခဲ့ေသာ စစ္သားႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ မႈန္ပ်ပ်။ တိုးညႇင္းစြာ
တြန္းတိုက္ထြက္လာေသာ ေလသံေတြက စူးရွလိုက္တာ။
(ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကိုေသနတ္ ျပန္ကိုင္ေစခ်င္တာလား၊ လူျပန္သတ္ေစခ်င္ၾကလား၊ မိုင္းေတြ ခဲြေစခ်င္ၾကလား ေျပာၾကစမ္းပါဗ်ာ)တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ဆတ္ခနဲ။ ဖဒိုကြယ္တို႔က မတူညီမႈေတြကို ေလးစား အသိအမွတ္
ျပဳေစခ်င္ၾကသည္။ unity in diversityလို႔ ဆိုၾကပါစိ႔ု။ မတူတာေတြ
စုလို႔ေပါင္းၿပီး တူညီမႈ အလွတရား ျဖစ္လာမည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ပန္းတစ္အိုးထဲမွာ
ေရာင္စံုရြယ္စံုပန္းမ်ား ရိွေနတာကိုက အလွတရား ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနရာေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။
ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီး ဘယ္သူမွ အလိမ္မခံခ်င္ၾက။ ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီး ဘယ္သူမွ
မညာခ်င္ၾက။ မေကာင္းေသာ အေမြဆိုမွေတာ့ မေပးခဲ့ခ်င္ မထားခဲ့ခ်င္ေတာ့ေခ်။
ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ၿပီ။ ဒါသည္ပင္ ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလ်န္မႈန္းတို႔၊ ဖဒိုကြယ္တို႔၏
ရင္ထဲက အမွန္တရား။
ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုအတြင္းမွာ အတူေနၾကတာခ်င္းတူတူ ဘာလို႔ သူတို႔က်မွ
မလံုမၿခံဳတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေနေနရတာလဲ။ သူတို႔ေနရာေတြမွာ
လာေနၾကည့္ၾကပါလို႔ ဖိတ္ ေခၚလိုက္ခ်င္သည္။ သူတို႔ တိုင္းရင္းသား
ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ မယံုမရဲ မလံုမၿခံဳ မ်က္လံုးေတြကို လာၾကည့္ၾကပါဟု
ဖိတ္ေခၚလိုက္ခ်င္သည္။ ျမန္မာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုလံုးကို သူတို႔ေတာင္းပန္
လိုက္ခ်င္သည္။ တစ္ခြန္းတည္းပါ။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါ။
ကၽြန္ေတာ္၊ ဖဒိုကြယ္ႏွင့္ ေဒါက္တာဆလိုင္းတို႔၏ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း
႐ုပ္ရွင္ပံုရိပ္ေတြလို ျမင္ကြင္းေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေျပးသြားသည္။ ေသနတ္သံေတြ
ဆူလို႔ညံလို႔။ ဗံုးေတြ၊ အေျမာက္ဆန္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း။ ဒေရာေသာပါး
ေျပးလႊားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား၊ အမယ္ႀကီးအိုမ်ား။ ေသြးသံ အလိမ္းလိမ္းႏွင့္
ေ၀ဒနာသည္မ်ား။
ဒီျမင္ကြင္းေတြ ရပ္ေစခ်င္ပါၿပီ။ ဒီအသံေတြ တိတ္ေစခ်င္ပါၿပီ။ လူလူခ်င္း
ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳေသာ၊ ေနရာထား ဆက္ဆံေသာ၊ လူမႈ အေဆာက္အအံုႀကီး
ျဖစ္ခြင့္ေပးပါေတာ့။ ျပည္ေထာင္စု သားခ်င္း(ျပဇာတ္ကတာ မဟုတ္ဘဲ) တကယ္
လက္တဲြၿပီး တိုင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အတြက္ လုပ္ၾကရေအာင္ပါ။
ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ နာတာရွည္ခဲ့ေသာ ေရာဂါဆိုးႀကီးကို
တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုပါ။
ေျပာမထြက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူတရပ္လံုးကပါ ၀န္းလိုက္၀ိုင္းလိုက္လွ်င္
ေအာင္ျမင္ရမည္ဟု ရဲရဲႀကီး ယံုၾကည္မိသည္။
ေတာင္ေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပင္လယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယမ္းေငြ႔ေတြစဲၿပီး
ပန္းပြင့္ေတြပဲ ပြင့္တာ ျမင္ခ်င္သည္။ ဆုေတာင္း႐ံုကလဲြၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တာ
မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူလုပ္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူလုပ္ၾကရမည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူလုပ္ခ်ိန္တန္ၿပီ။
- ဇာဂနာ
0 comments