စစ္ေတြမွ အသက္အငယ္ဆံုး စာေရးဆရာ ေ၀ဟင္ေအာင္၏ ေသြးနဲ ့ေရးသည့္ေျမ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ီပြဲ သတင္းကို ဖတ္ရျမင္ရသည္။ ေရွးဦးစြာ ၀မ္းသာဂုဏ္ျပဳပါေၾကာင္း ေျပာခ်င္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း-၂၀-ေလာက္ကႏွင့္ ယခုအထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရခို္င္သမိုင္းသုေတသီ-ရခိုင္စာေရး ဆရာႀကီးမ်ား၏ ေနရာတြင္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားက လက္ဆင့္ကမ္း တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ၾကမည့္ အေရးကို ေရဒီိယိုမ်ားမွ ၄င္း-ျပည္ပထုတ္ ဂ်ာနယ္-စာေစာင္မ်ားတြင္လည္း ေရးသားထုတ္လႊင့္ခဲ့ဖူးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီတို႔သည္ အနိစၥသခၤါရသေဘာကို မလြန္ဆိုင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလြင့္ ခဲ့ၾကရၿပီကို သတိထားမိ၍ျဖစ္သည္။
စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ အခမ္းအနား။ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ အခမ္းအနား။
အေမရိကျပည္ေထာင္စု နယူးေယာက္ၿမိဳ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာဦးေအးေက်ာ္ ( အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ ) သည္ စာေပအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း အခါအလပ္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးႏုိင္ေသာ္လည္း ဆရာဦးေအးေက်ာ္မွာ မ်က္ေစ့မျမင္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း-ကြန္ျပဴတာ မရိုက္တတ္၍လည္းေကာင္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာေပမ်ားကို မေရးသားႏုိင္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဦးေအးေက်ာ္၏ ႏႈတ္မွေျပာဆိုေသာ စကားမ်ားကို အသံသြင္းဖမ္းယူၿပီး ေရးသားျဖန္ ့ခ်ီေပးခ့ဲၾကေသာ လူငယ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဆရာဦးေအးေက်ာ္၏ စာေပအႏွစ္သာရမ်ား ထြက္ေပၚႏုိင္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရမည္ထင္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ား၏ တစ္ခုေသာ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴ ( သီတင္းကၽြတ္လား-တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲေတာ္ တရားနာပြဲလား ) မေျပာတတ္ေတာ့။
၄င္းပြဲေတာ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာဦးေအးေက်ာ္ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။ တရားနာေရစက္ခ်ရာတြင္လည္း အတူတကြ ေရစက္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ျပန္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဦးေအးေက်ာ္အား ႏႈတ္မွေျပာဆိုၿပီး မ်ားမ်ားသာ စာေပမ်ားထြက္ေပၚလာေအာင္ ေျပာဆိုေပးဖို႔ အထူးတိုက္တြန္းပါေၾကာင္း တစ္ေလးတစ္တစား ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ဆရာဦးေအးေက်ာ္မွ ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္လည္ ေျဖၾကားေျပာဆိုရာ၌ သူ႔အသံသည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးတိုးေနၿပီး ေလသံငယ္မ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ သူကလည္း လူငယ္မ်ားကို ႏႈတ္မွ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေျပာဆိုျပခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေအးေက်ာ္ကား ကြယ္လြန္ဆံုးပါးခဲ့ရွာၿပီ ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပညာေရးတြင္လည္းေကာင္း - သုေတသီစာေပမ်ားတြင္လည္းေကာင္း - ေခတ္ေပၚစာေပမ်ား ေရးသားၾကသည့္အခါတြင္ လည္းေကာင္း မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား၏ အခမ္းက႑ကို အစဥ္အၿမဲ ေတြးေတာေနမိသူျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ဟု ေခၚဆိုေသာ ေခတ္ကာလတြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔သည္ အဂၤလိပ္ဘာသာ အေျပာအဆို အေရးအသားမ်ား၌ ကၽြမ္းက်င္ထူးခၽြန္ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ခုေတာ့ ဒ႑ာရီေလး ျဖစ္သြားၿပီ။ ထုိ႔အတူ ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီ စာေပမ်ားေရးသား ေဖၚထုတ္ၾကသည့္ သမိုင္းစာေပပညာရွင္မ်ားသည္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လွ်င္ပင္ ဆယ္ေခ်ာင္းမွ် မျပည့္ေတာ့။ ၄င္းဆယ္ေခ်ာင္းကား မၾကာခင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလွ်င္ ေနာက္ဆယ္ေခ်ာင္းသည္ ရွိလာေလပါ့မလားဆိုေသာ အခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ႀကီးမားစြာ ထိုးႏွက္ေနေတာ့သည္။ ေခတ္ေပၚစာေပမ်ားကို ေရးသားေနေသာ လူငယ္မ်ားတို႔သည္လည္း ေပၚထြက္လာေနၾကသည္ကို အားရစရာ ျမင္ေတြ႕လာရသည္။ ကဗ်ာမ်ားေရးေသာ ရခိုင္လူငယ္မ်ားကို ေတြ ့ျမင္ရသည့္အခါ ကာရန္ မသိ-စာမသိဘဲ ေရးသားေနၾကသည္မ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ရ ေသးသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကဗ်ာစာေပသည္ ယခုျမန္မာႏုိင္ငံဟု ေခၚဆိုေသာ ႏုိင္ငံ၌ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားက ေရွးဦးစြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့ေသာ စာေပမ်ိဳဳးျဖစ္ရာ ယခုေခတ္ ရခိုင္လူငယ္မ်ားအဖို ့ ကာရန္မသိရျခင္းမွာ သက္ႀကီးရြယ္ႀကီး ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ားက မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ ကဗ်ာ၀ါသနာရွင္မ်ားအား လက္ဆင့္ကမ္းအေမြ မေပးနိဳင္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ရိုးစင္းစြာယူဆမိသည္ ။ အကယ္၍ ကဗ်ာ၀ါသနာရွင္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအား ( အ ) သည္ က-ခ-ဂ--င--စ လံုး ကာရန္ဟု၄င္း- ( အာ ) သည္ ကာ-ခါ-ဂါ-ငါ-ဆိုသည္ဟုလည္းေကာင္း -အု-ကာရန္သည္ ကု-ခု-ဂု-ငု--ဆိုသည္ဟု လည္းေကာင္း - အူး - သည္ ကူး-ခူး-ဂူး-ငူး- ဆိုသည္ဟုလည္းေကာင္း - ဤသို ့ ကာရန္မ်ိဳးကို နားလည္ေအာင္ ပညာေပးသင္ျပလွ်င္ ယခုေခတ္ လူငယ္မ်ားသည္ ကဗ်ာ၏ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္ေသာ ကာရန္ကို မသိနားမလည္ ျဖစ္မည္မဟုတ္ေတာ့။
ယခုေခတ္ ရခိုင္မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ား၏ အေတြးေအခၚလန္းဆန္းမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ မၾကာခဏ ျမင္သိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားအား ကဗ်ာေရးသီဖြဲ႕လိုလွ်င္ ကဗ်ာမ်ား၏ ကာရန္ကို မည္သို ့မည္ပံု ဖမ္းယူၾကသည္ကို သိရွိနားလည္ရန္ ကဗ်ာစာေပမ်ားကို မ်ားမ်ားဖတ္ၾက ေစလိုသည္။ ကာရန္သိမွ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမ်ိဳဳးကို ေရးသားတတ္မည္ျဖစ္ရာ အေတြးအေခၚ ႏုနယ္လန္းဆန္းသည့္ ကဗ်ာပညာရွင္မ်ားကို တိုက္တြန္း လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာာ့္အဖို ့ ယခုအခ်ိန္တြင္ ရခိုင္ျပည္မွ စာေပအႏုပညာရွင္မ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားေနျဖစ္သည္။ သီခ်င္းေရးသူ-သီခ်င္းဆိုသူမ်ား သည္ကား ကၽြန္ေတာ္ အထူးေလးစားခ်စ္ခင္ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တိို႔၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေတးေရးေတး ဆုိမ်ားသည္ ေမာင္ေတာ့-မယ္ေတာ့-အလြမ္းနယ္ခ်ဲ႕ - ေ၀ဒနာေၾကညာ-မ်က္ရည္ေၾကြက်-ပန္းခင္းလမ္းမွာ ငိုေၾကြး-ရခိုင္ရိုးမေတာင္ႀကီး ကို အလြမ္းမုန္တိုင္း-အမုန္းမုန္တိုင္း တိုက္ခိုက္၍ ေရးသားသီဆိုေနေၾကာင္းကို တစ္ခါမွ် မေတြ ့မိ -နားမေထာင္ဖူး-ကၽြန္ေတာ္ပင္ ရွာမေတြ ့ သည္လား မေျပာတတ္။ လူငယ္ပီပီ ေရးဖြဲ႕ခံစား ဆိုၾကကုန္ေသာ တစ္ပုဒ္စ နွစ္ပုဒ္စ ေလာက္ကို စကားေျပာဆိုျခင္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသိအမွတ္ ျပဳထားေသာ ေတးေရးေတးဆိုမ်ားသည္ ရခိုင္ျပည္ကို အလြန္ပင္အက်ိဳးျပဳ အႏုပညာေျမာက္ေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ားကို ေရးသားသီဆိုၾကျခင္းကိုမူ လံုး၀ဥသံု ယံုၾကည္သည္။ စက္မွဳကရိယာ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္မ်ားႏွင့္ ဆက္တင္အခန္းအနား ဖြဲ႕စည္းပံုတို႔ျဖစ္ေသာ အတတ္ပညာမ်ား ခ်ိဳ႕ယြင္း အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း တကယ္တမ္းသာ သူတို႔ေတြ၌ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ရွိေလလွ်င္ကား မည္သူႏွင့္မဆို တန္းတူယွဥ္ၿပိဳင္ ေၾကာ္ၾကားမည့္ အႏုပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းကို ျမင္ၾကရသည္။
မည္သူႏွင့္ မဆို တန္းတူယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ေသာ အနဳပညာရွင္မ်ား ကို ေျပာဆိုရာ၌ စာေပပညာရွင္မ်ားကိုပါ ေျပာခ်င္လိုရင္းျဖစ္သည္။ ရခိုင္လူငယ္ စာေပသမားမ်ားသည္ အခြင့္အခါ မသင့္၍ စင္ေပၚက ေတာ္ေကာက္မခံရသူမ်ား ျဖစ္သလို စင္ေပၚသို႔ တက္လွမ္းရန္လည္း အခြင့္အခါကို မတက္ခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ရွိခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မဆလ ေခတ္တြင္ စာေပမ်ားကို ေရးသားရန္ စိတ္ကူးထဲတြင္ မထည့္ထားခဲ ့ ။ ရင္ထဲမွမူ စာေပမ်ားမ်ားစြာ ေရးေနၿပီးျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ မဆလ၏ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကို လံုး၀မနွစ္မ်ိဳ ့၍ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မဆလအစိုးရ၏ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းမ်ားကိုမူ ေန႔စဥ္ဖတ္ရွုေနခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္စာေပမ်ားကို အေသအလဲ ဖတ္ေနခဲ့သည္။ စာဖတ္ရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာဘႀကီးသူျဖစ္ရာ မည္သည့္စာေပမ်ိဳးကိုမဆို ဖတ္သည္။ လမ္းေပၚတြင္ ဆုတ္ၿဖဲက်ေနေသာ စာရြက္အပိုင္းအစမ်ား-သတင္းစာ အစုပ္အၿပဲမ်ား- ဘီလူးမ တံတားႀကီးရင္းနားက အရီးမႏွင္း၏ ပဲေလွာ္ထုတ္ေသာ စာရြက္မ်ားကအစ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္လံုးမက်န္ဖတ္သည္။
၈၈-အေရးအခင္း မျဖစ္မွီ တစ္ႏွစ္ခန္ ့ကာလတြင္ ရခိုင္ျပည္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ စစ္ေတြၿမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ႏွစ္ေပါင္း-၂၀-နီးကပါး ကြဲကြာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရခိုင္ျပည္၏ မန္ေအာင္ၿမိဳ႕နယ္မွအပ အျခားေသာၿမိဳ႕နယ္မ်ား ေက်းလက္မ်ားတြင္ အစိုးရအမႈထမ္းဘ၀ျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရျခင္းမ်ိဳး -သြားလာဖူးျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့ရရာ ေတာဇနပုဒ္ ေက်းရြာ-ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ေပးပို႔ေသာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာမ်ား-အျခား ဖတ္စရာ စာအုပ္စာေပမ်ားကို ဖတ္႐ႈေနျဖစ္သည္။ ၄င္းကဲ့သို႔ ဖတ္႐ႈေနျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရခိုင္စာေရး ဆရာႀကီးမ်ား- ျမန္မာစာေရးဆရာႀကီးးမ်ားကို အေၾကာင္းသိျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ကမူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိၾကမည္မဟုတ္။
ဆရာေမာင္ဗသိန္း၏ ရခိုင္စာေပေရးသား တင္ဆက္မႈ-ဆရာေတာ္ အရွင္စကိၠႏၱ-ဆရာေတာ္ အရွင္ဇယႏၱေဗာမိတို႔၏ စာေပအဆီအနွစ္တို႔ကို ဖတ္ေနျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔က ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီ ဆရာႀကီးမ်ား၏ က်မ္းမာေရးသတင္းမ်ားကို ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္စိမွံဳျခင္း- တစ္ခ်ိဳ႕က ေသြးတိုးျခင္း- တစ္ခ်ိဳ႕က အသက္အရြယ္ႀကီးျမင့္ျခင္း စေသာ ဇရာ၏ မ်က္ေစာင္းထိုးျခင္း ဘ၀မ်ိဳးကို ေရာက္ရွိလာၾကၿပီ ဆိုသည္ကို ေျပာျဖစ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ဆရာၾကီးမ်ား၏ ေန၀င္ခ်ိန္ပင္မက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေန၀င္ခ်ိန္လည္း ေျပးလမ္းေပၚတြင္ ေရာက္ရွိလာေနၿပီျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိုးရိမ္ေရမွတ္မွာ ဆထက္တံပိုး ျမင့္မားလာသည္။ ဤရခိုင္သမိုင္းသုေတသီ ဆရာႀကီးမ်ားက လူ ့ေလာကမွ ေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္တြင္ မည္သူက ရခိုင္ျပည္ကို ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္း အာဇါနည္မ်ားအျဖစ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ေပးၾကပါမည္နည္း။ ယခုလူငယ္စာေရးဆရာ ေ၀ဟင္ေအာင္က မ်ိဳးဆက္တာ၀န္ တစ္ခုကို ထမ္းေဆာင္လိုက္ၿပီ။ မည္သူကမွ ခိုင္းေစ တာ၀န္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္သမိုင္းေပး တာ၀န္ကို မ်ိဳးခ်စ္ပီသစြာျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အျခားရခိုင္ လူငယ္မ်ားအားလည္း သူ႔လို ျဖစ္ေစလိုသည္။ ရခို္င္ေ၀ါဟာရႏွင့္ ေရးေရး- ဗမာေလသံႏွင့္ဘဲ ေရးေရး- အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ဘဲေရးေရး- ေရးခ်င္စိတ္ရွိဖို႔က အေရးႀကီးသည္ ။ ရခိုင္သမိုင္းသုေသတီ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းက ရခိုင္ျပည္သို ့ သြားေရာက္စဥ္ အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္းအျဖစ္ ၾကိဳဆိုၾကေပးပါရန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တိုက္တြန္းသည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားခဲ့သည္။
ယခုလည္း လူငယ္စာေရး ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေ၀ဟင္ေအာင္သည္ ရခိုင္ျပည္၏ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုကို သမိုင္းတြင္ ေမာ္ကြန္းကဗၼည္း တင္ထားႏုိင္ေအာင္ ျပဳစုေရးသားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ေသြးနဲ ့ရင္းသည့္ေျမ-ဟု အမည္ေပးထားေသာ ဤစာအုပ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ ႏွလံုးေသြးနဲ ့ ရင္းထားသည့္ ေျမအေၾကာင္းကို တိတိက်က် ေလ့လာသုေတသန ျပဳထားေသာစာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ယံုမွားသံသယျဖစ္စရာ မရွိေပ။ စာအုပ္
ျဖန္ ့ခ်ီပြဲျပဳလုပ္သည့္အခါတြင္ မဖိတ္ၾကား၍ မတက္ေရာက္ျခင္းလား ကၽြန္ေတာ္မသိ။ မည္သည့္ရခိုင္ႏုိင္ငံေရးပါတီက မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြကို မျမင္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ အျမင္လွ်မ္းမိေလသလား မေျပာတတ္။ ဤေဆာင္းပါးသည္ ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိထားေစ လိုသည္။ ျမင္ရသည့္ပံုတြင္ကား ရခိုင္သုေတသီ သမိုင္းပညာရွင္မ်ား- ေၾကာင္လိမ္ေလွခါး ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးေစာေနာင္ ( အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ ) -ေခတ္ေပၚစာေရးဆရာမ်ားတို႔ကိုသာ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ေသြးနဲ႔ ေရးသည့္ေျမ စာအုပ္ျဖန္ ့ခ်ီပြဲတြင္ မ်က္ရည္နဲ႔ ေတြးရသည့္ ေ၀ဒနာဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားေသာ ရခို္င္သုေတသီ သမိုင္းဆရာၾကီးမ်ားအပါအ၀င္ ဓါတ္ပံုပါ စာေပပညာရွင္မ်ားတို႔သည္ကား ဆရာ၏ မိတ္ေဆြမ်ားအျဖစ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရန္ လက္ယပ္ေခၚဆိုေနသည့္ သူမ်ားျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔သည္လည္း လဘက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္ၾကသည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားျဖစ္ရာ ဤေနရာ၌ တကူးတက ေဖၚျပေရးသား လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း လဘက္ရည္ဆိုင္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူျဖစ္သည္မို႔ သတိတရ ေရးသားလိုက္သည္သာျဖစ္သည္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ခါးနာေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခါးနာ၍ စာေပမ်ားကို ေရးသားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။ ထမရ-ထို္င္၍မရႏွင့္ ခါးနာသည့္ ဒဏ္ကား ေတာ္ေတာ္ အခံရဆိုး၀ါးေနသည္။ ေအာ္-လမ္းခြဆံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ယပ္ေခၚေနေသာ ဇရာမိတ္ေဆြကား ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးစြာ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကား မရွိသည္မို႔ သတိတရသာ ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရခိုင္ျပည္မွ လူငယ္စာေရးဆရာ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေ၀ဟင္ေအာင္၏ ေသြးနဲ ့ရင္းသည့္ေျမ စာအုပ္ျပဳစုေရးသား ျဖန္ ့ခ်ီေပးမႈကိုမူ ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္ျပဳေရးသားမွ တူေတာ္ေမာင္ ေ၀ဟင္ေအာင္သည္ ၿပံဳးႏုိင္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရပါသည္ဟု ေျပာလွ်င္ လြန္အံ့မထင္။

The Arakan Times