“အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီေဒသမွာ မေနခ်င္တာ ၾကာပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဘိုးအဘီးေတြက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံ တကၠန(ဖ္)နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကပါ။ မွတ္မွတ္ရရ (၁၉၈၉)ခုႏွစ္မွာ ဒီကို၀င္လာတာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေဖအေမေတြလည္း ဒီမွာပဲ ေခါင္းခ်ေသဆုံးသြားတာ ျဖစ္တယ္။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ အျဖစ္အပ်က္ ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ အျမင္လြဲမွားမႈေတြနဲ႔ ခါးခါး သီးသီးမုန္းတီးသြားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္စိတ္ရဲ႕ ထာ၀ရလုံျခဳံမႈထြက္ေပါက္ေနရာ တစ္ခုကိုအေျခခ်ဖို႔ သြားခ်င္တာပါ”ဟု ေမာရ ၀တီေက်းရြာအနီး အလယ္သံေက်ာ္ ဘဂၤါလီေက်းရြာမွ အသက္(၅၀)၀န္းက်င္ရွိ ဘဂါၤလီလူမ်ိဳး ဦးအဒူေရာင္းက ေျပာသည္။
အဆိုပါ ေနရပ္ျပန္မည့္ ဘဂၤါလီတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕ျပစီးပြားေရးေကာင္းမြန္သည့္ ေနရာေဒသမ်ားမွ မဟုတ္ဘဲ ေဒသခံ ရခိုင္လူမိ်ဳးမ်ား ၏ ေနအိမ္မ်ား မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးခံခဲ႔ရေသာ အနီးနားေက်းရြာေဒသမ်ားႏွင့္ လုပ္စားရန္ အခြင့္အေရး ခက္ခဲကာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားမွ ဘဂါၤလီအခ်ိဳ႕ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ လုပ္စားဖို႔ေနရာကလည္း ရခုိင္ေတြက လယ္ယာေျမလုပ္ကြက္ေတြ ငွားမရတာ၊ စီးပြားေရး အရ လုပ္စားကြက္ေတြ က်ဥ္းေျမာင္းလာတာတုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမွာဆက္ေနလို႔ကေတာ့ မထူးပါဘူး။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကသာ ျပန္ၿပီး လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္သြားဖို႔အစီအစဥ္ရွိပါတယ္” ဟု ၎က ဆက္ေျပာသည္။
ရခုိင္လူမ်ိဳးမ်ားအား မွီခိုကာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရသည့္ ဘဂၤါလီအခ်ိဳ႕မွာလည္း လက္ရွိကာလမ်ား၌ အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည့္အတြက္ မူရင္းေဒသမ်ားသို႔ ျပန္သြားလိုျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒီမွာက မူရင္းဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ျပန္သြားခ်င္ၾကတဲ့ ဘဂါၤလီတခ်ဳိ႕ကို ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ျပန္လည္လက္ခံမယ္ဆိုရင္ သြားဖို႔ အစီအစဥ္ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္အေနနဲ႔ ပို႔ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ လယ္ယာေျမ ေတြကို ေရာင္းၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ ျဖစ္သလိုအေျခခ်လုပ္ကိုင္စားေသာက္လုိ႔ရပါတယ္။” ဟု တမန္းသားေက်းရြာမွ ဘဂၤါလီ တစ္ဦးက ေျပာသည္။
၂၀၁၂ခုႏွစ္ လူမ်ိဳးႏွစ္စု ပဋိပကၡျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ ေမာင္ေတာေဒသတြင္း ေဒသခံရခုိင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေဒသဧည္႔ေန ဘဂၤလား ေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံသား ဘဂၤါလီမ်ားအၾကား ယုံၾကည္မႈျပတ္ေတာက္သြားကာ လယ္ယာေျမအငွားလုပ္ငန္း၊ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ႏွင့္ ကုန္ကူးသန္းျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း သီးျခားစီ ရပ္တည္လာခဲ႔ၾကသည္။
0 comments